"Oskar i pani Róża" - Eric-Emmanuel Schmitt

Cześć!

Dziś opowiem Wam o cieniutkiej książeczce liczącej zaledwie 88 stron pt. Oskar i pani Róża. Gdy ją przeczytałam utwierdziłam się w przekonaniu, że: "Najmniejsza książeczka nasuwająca piękne myśli i szlachetne uczucia, więcej jest warta od wszystkich zakurzonych ksiąg mądrości i traktatów naukowych."

                                                                        Anatol France

Polski tytuł: Oskar i pani Róża
Oryginalny tytuł: Oscar et la dame Rose Tłumaczenie: Barbara Grzegorzewska
Autor: Eric-Emmanuel Schmitt
Liczba stron: 88
Wydawnictwo: Znak Literanova
Data wydania: 7.11.2011
Kategoria: literatura współczesna
Ocena: 10/10

Głównym a zarazem tytułowym bohaterem tej książki jest dziesięcioletni Oskar , którego domem jest szpital, ponieważ choruje on na białaczkę. Gdy dowiedział się, że świety Mikołaj nie istnieje nie chce wierzyć już w żadne bajki. Po nieudanej operacji  stał się "złym pacjenetem", na którego pan doktor i pielegniarki patrzą ze współczuciem a rodzice odwiedzają go tylko w niedziele kiedy ( jak twiedzi ) psują tylko popołudnie. Jedyną osobą, z która chłopiec się dogaduje jest tytułowa pani Róża, mająca za sobą karierę zapaśniczki, która jako jednyna normalnie z nim rozmawia. Na oddziale nie brakuję również rówieśników, którzy mają charakterystyczne dla chorób przezwiska:

- Bekon - chłopiec ciężko poparzony,

- Einstein - wielkogłowy

- Pop Corn - chłopiec z dużą nadwagą 

- Jajogłowy - dziecko, które straciło włosy w wyniku chemioterapii

- Peggy Blue - dziewczynka z niebieską skórą 

Kiedy Oskar dowiaduje się, że niedługo umrze, ciocia Róża, która potrafi znależć wyjście z każdej sytuacji namawia go, aby codziennie pisał jeden list do Boga, w który bedzię mógł przedstawić wszystkie swoje mysli i uczucia oraz poprosić go o dowolną duchową rzecz. Chłopiec, chociaż w niego nie wierzy postanawia przyjąć propozycje Róży a każdy dzień traktować  jak 10 lat.

Czy w ciągu dwunastu dni można odkryć sens życia i poznać jego gorzki a zarazem słodki smak?

Śmierć....czy kiedykolwiek o niej myślimy? Czy zastanawiamy się jak umrzemy i gdzie? Nie! Wiekszość ludzi zachowuje się jakby nigdy miało to  nie nastąpić a przecież śmierć nie przechodzi obok kogoś obojętnie. Gdybym zachorowała...czy byłabym w stanie się z tym pogodzić? Znając życie użalałabym się nad sobą i bez przerwy   myślała dlaczego akurat ja? Gdy czytałam książkę naprawdę podziwiłam Oskara. On nie zamknął się w sobie, nie płakał, nie myślał o śmierci, był tylko zły. Zły  na wszystkich, którzy sie nad nim użalali, wrecz wściekły na rodziców, którzy bali się mu powiedzieć bolesną  prawdę. Chociaż  miał tylko dziesięć lat potrafił pogodzić się ze swoim losem i za to stał się dla mnie prawdziwym bohaterem.

"Zachowujemy się wszyscy, jakbyśmy byli nieśmiertelni."

Kadr z filmu "Oscar i pani Róża" na podstawie książki Érica-Emmanuela Schmitta

Ta książka bardzo mnie poruszyła. W niektórych momentach byłam bliska łez. Podoba mi się lekki styl autora oraz narracja  prowadzona w formie listów z punku chorego dziecka, które dokładnie wie co je czeka...

"Ludzie boją się umierać, bo odczuwają lęk przed nieznanym."

Okładka jest prosta, ale pomysłowa, która bardzo fajnie nawiązująca do treści. Mogę bez problemu polecić tę książkę zarówno młodszym jak i starszym czytelnikom.

A Wam jak podobała opowieść o Oskarze? 

Pozdrawiam i życzę dużo czytania na dziś, Wioleta